Soczyście zielone, dostojne i pełne wdzięku drzewo – taki właśnie jest cedr himalajski. Choć pochodzi z Himalajów, gdzie dorasta na nawet do 60 m wysokości, to doskonale radzi sobie w naszym klimacie, osiągając jednak wysokość znacznie niższą, bo maksymalnie 25 m. Należy do tej samej rodziny co sosny i jest uprawiany jako drzewo ozdobne. Jego wzniesiony pokrój z przewieszającymi się pędami bocznymi oraz długie nawet na 5 cm niebieskozielone igły sprawiają, że jest atrakcyjnym gatunkiem na tle innych iglaków. Kwitnienie przypada na czerwiec, kwiaty żeńskie, szyszkowate mają ciekawy kształt, męskie to charakterystyczne dla drzew iglastych kłosy. Z drewna pozyskuje się olejek cedrowy o wielorakim zastosowaniu: przeciwbólowym, wspomagającym leczenie nadwagi i dolegliwości pokarmowych. Uprawa cedru himalajskiego wymaga stworzenia mu odpowiednich warunków. Stanowisko musi być słoneczne lub półcieniste i osłonięte od wiatru (zwłaszcza w pierwszych latach po wysadzeniu). Aby poprawić kondycję rośliny, można raz na rok wzmocnić ją nawozem mineralnym. Ważne, aby zachować umiarkowaną wilgotność gleby – nie może być zbyt sucha i zbyt mokra. Młode drzewka trzeba koniecznie osłonić agrowłókniną na zimę, ponieważ są wrażliwe na mrozy. Cedr dość dobrze wysiewa się z nasion, jednak najlepszym sposobem na pozyskanie sadzonek przez szczepienie wykonywane latem i zimą. Tego typu drzewo wymaga sporo miejsca, dlatego należy dokładnie przemyśleć jego wysadzenie. Gęste igły skutecznie blokują dostęp światła do roślin wysadzonych tuż pod nim, więc muszą to być gatunki cieniolubne. Zdarza się, że cedr himalajski w postaci karłowatej uprawiany jest w donicach, jednak jest to zadanie dość trudne. Zdecydowanie lepiej uprawiać go w gruncie.